Mam manię na punkcie polskich filmów - lubię dobrze złożone zdania, poruszające fragmenty scen i ujęć, lubię też bardzo dobre napisy. Z polskich filmów wygrywają u mnie "Drzazgi", potem jest "Senność" i "Pręgi" (lubię zespół Kuczok - Piekorz). Filmy obcojęzyczne wolę oglądać z napisami, bo napisy czasem ujawniają coś ważnego (np. "Evening" - "Błędy są piękne, kotku. Błędy są częścią zabawy"). Dla takich małych chwil żyję, takie smaczki mnie zachwycają.
Z "V jak Vendetta" jest tak, że - choć oglądam film z napisami - piękna jest forma oryginalna filmu, akcent na językach Hugo Weavinga i Natalie Portman, słowa są ułożone w porządku i tak dobrane, aby chwytały za serce. Język angielski zawsze służył mi tylko po to, żeby rozumieć - ale przy tym filmie ja się tym językiem delektuję. Nawet przy Szekspirze (którego wolę w odsłonie Barańczaka) nie mam takich ciarek, jak gdy słucham, oglądam ten film. I zawsze widzę - mimo uśmiechniętej maski - kiedy aktor jest smutny: wtedy ta uśmiechnięta maska staje się jakaś dziwna, widzę jakby przez nią smutek, żałość, złość, zawiedzenie, żal i całe spektrum emocji, które wydawało by się, tylko twarz zdoła przekazać - jednak słowa, cała mowa ciała i spektrum emocji w głosie przekazują to mocniej. I dlatego ten film cenię, trzymam się go kurczowo i oglądam zawsze, kiedy mam ochotę na piękne słowa z pięknym akcentem.